In geen enkel schoolvak staat zoveel op het spel als in het vak geschiedenis. Het bevindt zich op het snijpunt van soms onverzoenbare politieke, didactische en wetenschappelijke belangen en is daarom de inzet geweest van een voortdurende strijd.

Tessa Lobbes schept duidelijkheid in de woelige geschiedenis van het vak door de belangrijkste actoren in de grote onderwijsnetten van België sinds 1945 te volgen: onderwijsministers, historici, inspecteurs, leraren, pedagogen en vakdidactici. Elk hadden ze hun eigen agenda. Vanaf de jaren vijftig maakten onderwijshervormers jacht op het 'stoffige' en 'conservatieve' verleden dat in het klaslokaal werd onderwezen, ten voordele van radicale experimenten waarin de geschiedenis een huwelijk aan ging met het heden, de ethiek of de sociale wetenschappen. In de jaren zeventig werd steeds minder stof besteed aan het verleden. Geschiedenis dreigde naast haar substantie ook haar uren in het curriculum te verliezen. In de jaren tachtig maakten oudere vormen van geschiedenisonderwijs, in aangepaste vorm, hun rentree.

Dit boek maakt duidelijk dat de hedendaagse debatten over het geschiedenis onderwijs vaak niet nieuw zijn. En dat wie die geschiedenis niet kent, haar nu en dan onbewust dreigt te herhalen.